|
|
| |
|
|
Bij bloedingen kun je onderscheid maken in uitwendige en inwendige bloedingen.
Uitwendige bloedingen kun je eenvoudig herkennen aan een zichtbare bloedende wond welke je, door middel van onder beschreven methoden, kunt behandelen.
Inwendige bloedingen zijn vaak moeilijker te herkennen en de beste EHBO, zelfs bij twijfel, is afvoeren naar ziekenhuis.
Bij ernstige bloedingen mag men een slachtoffer géén eten of drinken geven. |
| |
|
Inwendige bloedingen
|
Aangezien een inwendige bloeding heel gevaarlijk kan zijn is het wel zaak dat je deze kunt herkennen.
Een klap in de maag of op het hoofd
waarna geklaagd wordt over pijn zou je alert moeten maken. Een blauw/rode plek is een punt waar bloed zich onderhuids ophoopt en dus een eerste
indicatie dat er een inwendige bloeding is. In de maagstreek zul je minder snel een kleurverandering krijgen maar wel weer de vorming van een
bloedzak, bloed wat zich buiten de aderen om in de buikholte verzamelt.
Bij een inwendige bloeding zal het hart proberen bloed naar de primaire organen te krijgen en zal hiervoor de hartslag verhogen. De kleinere
bloedvaten zullen door het lichaam bloed ontzegd worden waardoor de huid bleker zal ogen en kouder aan zal voelen. Dit is eenvoudig testbaar
door de capillaire Refill (CR) te testen. knijp in je eigen nagel en kijk hoe lang het duurt voordat je vinger weer op kleur is. Wanneer dit
merkbaar langer duurt is de CR secundair aan de belangrijkere organen wat inwendige bloedingen en shock kan betekenen.
Bij inwendige bloedingen is het raadzaam, de patiënt te laten liggen en direct een ambulance te bellen.
Uitzondering: Longbloeding
Bij een longbloeding hoest een patiënt het lichtrood en schuimende bloed op. Hier geldt weer in de eerste plaats: stel de patiënt zo veel
mogelijk gerust. Bij sterke angst en nervositeit gaat hij nog veel meer hoesten en daardoor nog meer bloeden. Zet de patiënt rechtop in de kussens.
Nooit plat laten liggen. |
| |
|
Bloedneus
|
Een neusbloeding wordt veroorzaakt door een slag of een val, maar kan ook het gevolg zijn van de warmte of van vermoeidheid en dus spontaan ontstaan.
Sommige kinderen zijn er heel vatbaar voor. Het stelpen van een bloedneus gaat als volgt: je laat eerst je slachtoffer de neus één keer snuiten.
Houd hierna het hoofd van de patiënt lichtjes voorovergebogen en knijpt een tiental minuten de neus dicht met beide wijsvingers net onder het
neusbeentje. Als je het hoofd achteroverbuigt, kan er bloed in de keelholte terechtkomen, dit is niet de bedoeling. Je kunt ook bloedstelpende
watten gebruiken. Zorg ervoor dat die steeds een beetje uit de neusgaten steken, zodat je ze gemakkelijk kan verwijderen. Eén uur na de bloeding
mag het slachtoffer voorzichtig snuiten, om de laatste bloedresten te verwijderen. |
|
|
|
|
| |
